Mijn ontdekkingstocht van paardencoaching en Parkinson

Hoe ik mijn diagnose kreeg en paardencoaching mij heeft geholpen..

Toen ik ongeveer dacht dat ik mezelf goed kende vierde ik mijn 50e verjaardag, een ieder hierover doet laatdunkend en roept we zijn op de helft en welkom bij de club..... ja, ja.. helaas mocht ik met vage klachten naar de neuroloog in dat jaar, na een korte zoektocht en een second opinion in het Radboud ( the place to be met Parkinson).

Het team van Bas Bloem haalde me bij een clubje waar ik nooit aan gedacht had om lid van te willen worden. Mijn linkerhand was traag en slapjes ik dacht heb ik nou een TIA of iets gekregen ? Ik slingerde niet met mijn arm ja een " frozen shoulder " dat duurt lang maar meer had ik zelf niet bedacht. Het was toch al een ramptijd met Corona en zorgen en het verlies van mijn lieve vader en de zorg voor mijn moedertje die het echt niet meer zag zitten zonder pa. Gek wel dat ik me nu herinner dat de coronatijd ook rusttijd was en ik me herinner dat ik de fijnste gesprekken had met mensen waarmee ik een bosritje maakte met de paarden, want gelukkig mocht dat wel doorgaan.

Paardencoaching was toen nog een uit de hand gelopen hobby en ik genoot en onderging zelf de rust en de kracht van de paarden.

Als paardenmeisje liep ik al vanaf mijn 10e op de manege te helpen en had zelfs een eigen paard met mijn moeder samen. Zodra ik uit school kwam, hop naar stal en daar had ik een heerlijke tijd als ik er aan terug denk. Tot mijn 25e genoten we van ons 1e paard, hij verhuisde mee naar Gelderland waar we nu geen strandritten meer maakten maar bos en heide voor verruilden. Ik werkte hard want ik wist niet dat je ook zacht kon werken nog en zodra ik vrij was ging is naar stal om te rijden of lekker bezig te zijn met de paarden. Inmiddels een paardenman getroffen en een gezin mee gesticht 2 kids een meisje en en jongen dus een pony zoektocht gestart. Heel gezellig allemaal en zo waren we met het hele gezin op stal lekker bezig.

Gewoon de stal uitmesten of het gangpad vegen was al ontspannend.

Toch ben ik 35 jaar kapster geweest en hield paarden zorgvuldig als hobby.

Dit patroon heb ik jaren volgehouden tot er opeens van alles tegen zat, ik zei het al mijn vader die overleed ( wel is waar op 86 jarige leeftijd) mijn moeder die er een jaartje later na veel zorg van mijn kant achteraan ging en een goede paardrijd vriendin op jonge leeftijd (55) ik kreeg dus te maken met enorm veel verlies in een hele korte periode. Stress en angst voor nog meer ellende bracht mij waarschijnlijk bij mijn diagnose.

En nu dan ? Ik stopte mijn verdriet zo diep mogelijk weg, deed alsof het allemaal goed ging en wilde vooral niet toegeven dat ik kapot ging van binnen. Mijn paard destijds leende ik uit en vond dat ik geen tijd meer voor hem had ook mijn relatie met mijn( paarden) man stuiterde van onbegrip zoveel tegenslagen hadden we nog nooit gehad.

Ik wist het niet meer .......

In mijn lijf en hoofd veranderde van alles en de medicatie hielp maar deels, ik heb een lange zoektocht gehad van wel 4 jaar voor ik nu de meest helpende medicatie heb ( een PEG-jsonde waarbij ik via een slangetje naar mijn maag vloeibare medicatie krijg)

In de tussentijd om te overleven en de glimlach er op te houden ( want ojee maar dat is een blog apart in de kapsalon heb je toch een verzorgende rol en vertel je als kapster natuurlijk niet al je shit aan je klanten....) ging ik een cursus over Verlies en Rouw volgen ook Trauma kwam aan bod en waar durf ik mezelf te zijn.... precies bij de paarden dus de keuze om deze modules te volgen was snel gemaakt.

Ik leerde dat je juist je verdriet niet kunt skippen maar dat je het mag voelen en doorleven, veilig met een paard aan mijn zijde en een fijne coach, heb ik heel wat tissues versnotterd.

Ik heb mezelf opnieuw uitgevonden en mijn diagnose inmiddels geaccepteerd. Door niet weg te lopen voor dingen maar ze aan te kijken en op te zoeken.

Precies zoals je een goed paard moet trainen. En vooral belangrijk om zelf de regie te blijven houden, over je leven en mee te bewegen wanneer nodig om voorwaarts te kunnen.