Hemel op aarde....

Mensen met paarden hebben een hemel op aarde, maar komen ze te sterven valt er vrijwel niets te erven. Heel bekend en zuiver gebaseerd op het feit dat paarden natuurlijk erg duur zijn in vooral onderhoud, de aanschafprijs is ook niet gering voor een goed en gezond paard, maar heb je die eenmaal gevonden dan komt er nog eens een zoektocht naar welke stal of wei of huisvesting het meest passend zal zijn voor je dier.

Ik heb niet alleen dat mogen erven maar ook de liefde van mijn moeder voor de paarden heb ik gekregen. Ik weet nog dat mijn moedertje sappelde met de boodschappen en geen kledingstuk meer voor zichzelf kocht sinds wij ons eerste paard ( en opvreter dus) kregen.

Ons eerste eigen paard, Christiaan genoemd was een jonge vos van amper 3 jaar met 4 stevige sokjes en een wit kolletje op zijn voorhoofd. Hij had ook nog een grote witte vlek aan 1 van zijn achterbenen aan de binnenkant. We hebben hem tot zijn 20e gehad en ik heb er al mijn jonge jaren en pubertijd en rottigheden door overwonnen.

Christiaan was alles behalve een lief paard, het was een kreng eigenlijk, hij was erg gesteld op zijn rust en je moest dus echt niet zomaar in zijn stal komen want dan vloog je er weer net zo hard uit, wat kon hij met z'n oren plat met z'n voorbenen maaien naar je ..

Op een dag toen ik genoeg vlieglessen van ons vosje had gehad begon ik aan een nieuw en jong paard, Chris leende ik uit aan mijn vriendje van toen. Ik dacht dat gaat wel goed maar was even vergeten dat hij niet zo van vreemde vooral kerels hield zomaar in zijn stal.

Opeens hoorde ik me een vocaal kabaal en een gestommel, het mannetje dat bij Christiaan in de stal was gegaan zonder waarschuwing moest, zoals hij zelf later gelukkig nog na kon vertellen, met gevaar voor eigen leven uit het luikje van de stal klimmen.

Hij kwam met de schrik vrij en leerde meteen wat paarden coaching maar dan direct van het paard zonder coach erbij oei dat was een pittige sessie.

Gelukkig als je eenmaal op de rug van het diertje van goud zat dan was alles weer oké.

Tenminste toen hij zijn wilde haren eenmaal had verloren.

We zijn heel wat keren van dit paardje afgedonderd. Hij was eigenlijk erg jolig en blij en als je bijvoorbeeld in het bos een ritje maakte en er kwam een groter gat dan een paard lengte afstand tussen hem en het paard dat voor hem liep dan ging hij als een malle lopen racen en bokken en gaf daarbij een soort muizenpiepgilletje..

Meestal lag je er dan naast en keek hij heel onschuldig of ging rustig staan grazen langs het pad. Mijn moeder lag er eigenlijk om het minste of geringste al naast, ik leerde mezelf een trucje dat ik zodra hij een gil gaf ik zijn hoofd omhoog trok met de teugels zodat hij z'n neus niet tussen zijn voorbenen kon steken en flink hoog kon bokken..... maar als ik er nog aan denk, we zijn zo vaak gefopt dat we niet eens meer weten hoe vaak we gevallen zijn van dat dier. We klommen er altijd weer op en hebben ons nooit echt bezeerd, kwam de judo les toch nog van pas met val breken. Mijn moeder had een slechte romp balans '..... wordt vervolgd............................